تجریش-راه آهن

ردیف اتوبوس‌های زرد و قرمز و آبی از برابرم عبور می‌کنند.آدم ها برای سوار شدن هم‌دیگر را هل می‌دهند و صدای جیغ و دعوایشان کل میدان را برداشته.من همین طور با دست‌هایم خودم را بغل کرده‌ام و ایستاده‌ام گوشه‌ی ایستگاه و چه ابلهانه منتظر اتوبوسی هستم که در این ساعت از روز کمی خلوت‌تر باشد.لااقل با یک صندلی خالی.چهل و پنج دقیقه‌ای گذشته و آدم‌های دور و برم هی سوار می‌شوند و جای خود را به آدم‌های دیگری می‌دهند.من نمی‌فهمم این همه عجله و دویدن برای چیست؟کلن چه چیزی می‌تواند در انتظار آدم باشد که به خاطرش بخواهی این طور بقیه را هل بدهی...بعد از حدود یک ساعت بالاخره من هم مجبورم سوار یکی از همین اتوبوس‌های شلوغ شوم که عجیب جهان سومی بودنت را همرا با دود غلیظ اگزوز به ته اعماقت می‌فرستد، سوار می‌شوم و مطابق معمول هیچ کدام از صندلی‌ها خالی نیست...برای اولین بار می‌نشینم روی پله‌ی خاکی انتهای اتوبوس..برای اولین بار دیگر نای ایستادن ندارم.آن هم چند ایستگاه.بشمر، از ونک تا منیریه...من همین‌طور نشسته‌ام و منظره‌ی رو به رویم پاهای زن‌ها و دخترهاست.پاهایی با شلوار‌های جین و کبریتی و پارچه‌ای.اداری و اسپرت. کفش پاشنه بلند و کتانی و عروسکی و چکمه‌های بلند ساق‌دار...بر خلاف دختر کبریت فروش من برای دیدن رویاهایم نیازی به روشن کردن کبریت میان این همه تاریکی ندارم.من برای دیدن رویاهایم فقط کافیست که چشمانم را ببندم و در پس زمینه‌ی صدای "امی واینهاوس" بروم به کوچه پس کوچه های قدیمی و کهن یک شهر خلوت و کلاسیک که نمی‌دانم کجاست.شهری با کوچه‌های سنگ‌فرش و خانه‌هایی سفید و آفتاب گیر و پنجره‌هایی چوبی و کرکره‌هایی باریک.شهری با تراس‌های بزرگ و ملحفه‌های سفید و تمیز روی بند رخت، که با باد شور و نیمه خنک دریا به پرواز درمی‌آیند.شهری با آفتاب نیمه‌جان پاییز و آدم‌هایی بیکار که دست در جیب و ولنگارانه تنها قدم می‌زنند.

من همین‌طور می‌توانم میان این همه پا و این همه همهمه و این همه صدای غر و بهانه جویی‌های بی‌انتهای زن‌ها، بر روی این پله‌ی کوچک خاکی رویا ببافم و بگذارم اشک‌ها برای خودشان سرازیر شوند روی مقنعه‌ی سیاه و مانتوی سرمه‌ای اداریم.و به این فکر کنم برای افسرده بودن در یک کشور جهان سومی فقط کافیست روزی دوبار سوار اتوبوس شوی....