بی چیزها از آن کتاب هایی است که باید مزه مزه کرد.آرام آرام خواند...باید بگذاری شخصیت های کتاب وارد زندگیت شوند.باید آن ها را بپذیری و دوستشان داشته باشی....بی چیزها از آن کتاب هایی است که نباید به یک باره تمامش کنی باید بگذاری مزه ی تلخ و گس زندگی آدم هایش آرام آرام زیر پوستت بخزد...و تو از این همه تلخی و تنهایی آدم هایش لذت ببری...بی چیزها بیشتر از آن که کتاب باشد..فیلم نامه ای است که تو می توانی تمام صحنه ها و سکانس هایش را یک به یک مقابل چشمانت ببنی...فیلمی با کات هایی بی شمار و قاب های بسته از تنهایی آدم ها...نگاه های خیره و سکوت های ویرانگر که تو را مطمئن می کند به تنهایی بی حد و مرز آدم ها...بی چیزها می خواهد بگوید آدم ها در هر شرایطی تنها هستند...و این تنهایی هم چون روبانی نازک و شفاف، خودش را میان تو و اطرافیانت جای می دهد...میان تو و پدر و مادت، میان تو و عمویت که شاید با او زندگی می کنی، میان تو و همکارت که شاید عاشقش باشی، و مهم تر از همه میان تو و عشقت...ایزابل با وجود یاکوب، یاکوب با وجود ایزابل، می با وجود جیم و آندراس با وجود ماگدا همه تنها هستند..و چیزی مرموز و موذی از درون آزارشان می دهد..چیزی که باعث می شود به حقانیت عشقشان شک کنند و گاهی نیز آن را پس بزنند...و در این میان سارا دختر عقب افتاده ی همسایه ی ایزابل که همه، وجودش را انکار می کنند زیر مبل قدیمی خانه شان نشسته و خودش را خیس می کند و با ذرات معلق گرد و غبار حرف می زند...
بی چیزها را باید در اولین فرصت خواند به عنوان یکی از نمونه های موفق ادبیات مدرن آلمان و به عنوان فرصتی برای قدم زدن در کوچه های خیس و سنگ فرش لندن و به دنبال بارانی زرد ایزابل...
"جیم به او گفت که خیلی سیگار می کشد، ولی خودش هم سیگار می کشید، بن هم می آمد و قرص می آورد، آمفتامین، والیوم و...همین که جیم پایش را از خانه بیرون می گذاشت.جیم شانه های می را گرفت و تکان داد.زندگی، می خواست برایش از زندگی بگوید.می خواست با او دو کلمه حرف حساب بزند، بلکه دیگر بن را راه ندهد.فقط چند هفته یا چند ماه، تا وقتی از آن جا بروند، از لندن بزنند بیرون، در دهکده ای، چیزی زندگی را از نو شروع کند.اصلا شاید با هم عروسی کنند.زندگی یعنی این:شروع دوباره.زندگی یعنی این:نمردن..."
بی چیزها/کاتارینا هاکر/ترجمه ناتالی چوبینه/برنده ی جایزه ی کتاب سال آلمان 2006/نشر افق/9000/1388تومان